ਦਸਮ ਪਿਤਾ ਬਾਜਾਂ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਸਮਝ ਕੇ ਵੀ ਅਣਜਾਣ ਹੈ ਸਿੱਖ ਸਮਾਜ

ਦਸਮ ਪਿਤਾ, ਬਾਜਾਂ ਵਾਲੇ ਨੇ ਸਾਰੀਆਂ ਜਾਤਾਂ ਦੇ ਬੰਧਨ ਹੀ ਤੋੜ ਦਿੱਤੇ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਨੋਬਿਰਤੀ ਨੂੰ ਰਤਨ ਸਿੰਘ ਭੰਗੂ ਵਰਗੇ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ ਹੈ । ਚੌਪਈ : ਸਤ ਸਨਾਤਿ ਔ ਬਾਰਹ ਜਾਤ, ਜਾਨ ਨਹਿ ਰਾਜਨੀਤ ਕੀ ਬਾਤ। ਜੱਟ ਬੂਟ ਕਹਿ ਜਿਹ ਜਗ ਮਾਹੀ, ਬਣੀਏ ਬਕਾਲ ਕਿਰਾੜ, ਖੱਤ੍ਰੀ ਸਦਾਈ। ਲੁਹਾਰ ਤ੍ਰਖਾਣ ਹੁਤ ਜਾਤ ਕਮੀਨੀ, ਛੀਪੋ ਕਲਾਲ ਨੀਚਨ ਪੈ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕੀਨੀ। ਗੁੱਜਰ ਗਵਾਰ ਹੀਰ ਕਮਜਾਤ,ਕੰਬੋਇ ਸੂਦਨ ਕੋਇ ਪੁਛੈ ਨ ਬਾਤ। ਝੀਵਰ ਨਾਈ ਰੋੜੇ ਘੁਮਿਆਰ, ਸਾਇਣੀ ਸੁਨਿਆਰੇ ਚੂੜ੍ਹੇ ਚਮਿਆਰ। ਭੱਟ ਔ ਬਾਹਮਣ ਹੁਤੇ ਮੰਗਵਾਰ, ਬਹੁਰੂਪੀਏ ਲੁਬਾਣੇ ਔ ਘੁਮਿਆਰ। ਇਨ ਗ੍ਰੀਬ ਸਿੰਘਨ ਕੋ ਦਯੈ ਪਤਿਸ਼ਾਹੀ, ਏ ਯਾਦ ਰਖੈਂ ਹਮਰੀ ਗੁਰਿਆਈ। ਤੌ ਸਦਿ ਸਤਿਗੁਰ ਸਿਖ ਲਲਕਾਰੇ, ਫੜੋ ਸ਼ਸਤ੍ਰਨ ਲਿਹੁ ਤੁਰਕਨ ਮਾਰੇ। ਰਤਨ ਸਿੰਘ ਭੰਗੂ ਦੀ ਇਸ ਕ੍ਰਿਤ ਨੇ ਪੂਰਾ ਸੱਚ ਸਪਸ਼ਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵੇਲੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਬ੍ਰਾਹਮਣ, ਕਸ਼ੱਤਰੀ, ਵੈਸ਼ ਤਿੰਨ ਜਾਤਾਂ ਵੀ ਸ਼ੂਦਰਾਂ ਵਰਗੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੱਟ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਮੁਗਲ ਰਾਜਿਆਂ ਨੇ ਮਾੜਾ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਧਰਮ ਨੂੰ ਜਬਰੀ ਇਸਲਾਮ ਵਿਚ ਤਬਦੀਲ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੁਗਲ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੇ ਸਵਾ ਮਣ ਜਨੇਊ ਉਤਾਰ ਕੇ ਰਾਤ ਦਾ ਖਾਣਾ ਖਾਂਦਾ ਸੀ ਵਰਗੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵੀ ਪ੍ਰਚਲਤ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਤਿੰਨਾ ਜਾਤੀਆਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਬਾਕੀ ਸ਼ੂਦਰ ਜਾਤੀਆਂ ਦਾ ਹੋਰ ਵੀ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਸੀ, ਹਾਲਾਂ ਕਿ ਰਤਨ ਸਿੰਘ ਭੰਗੂ ਵੱਲੋਂ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਉਦਾਹਰਣ ਮਾਤਰ ਕੁੱਝ ਕੁ ਜਾਤਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਵੱਲੋਂ ਪਾਤਿਸ਼ਾਹੀ ਦੇਣ ਦੀ ਗੱਲ ਹੀ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ ਹੈ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ੂਦਰ ਜਾਤਾਂ ਵਿਚ ਜੱਟਾਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਲੁਬਾਣੇ, ਚੂਹੜੇ, ਚਮਿਆਰ ਆਦਿ ਦਰਜ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ੂਦਰਾਂ ਨੂੰ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਦੇਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਇਕ ਪਾਸੇ ਮੁਗ਼ਲਾਂ ਨਾਲ ਸਿੱਧੀ ਟੱਕਰ ਸੀ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਹਿੰਦੂ ਰਵਾਇਤਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਉੱਚੀਆਂ ਨੀਵੀਂਆਂ ਜਾਤਾਂ ਖ਼ਤਮ ਕਰਨ ਕਰ ਕੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾ ਦੀ ਨਮੋਸ਼ੀ ਵੀ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਝੱਲੀ, ਪਰ ਉਹ ਅਟੱਲ ਰਹੇ। ਜਦੋਂ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਕਾਰਜ ਆਰੰਭਿਆ ਤਾਂ ਸ਼ੂਦਰ ਦੀ ਹਾਲਤ ਬਦ ਤੋਂ ਵੀ ਬਦਤਰ ਸੀ, ਸ਼ੂਦਰ ਭਾਵੇਂ ਰਾਜਾ ਵੀ ਬਣ ਜਾਵੇ ਪਰ ਉਹ ਸ਼ੂਦਰਾਂ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਬੇਪਤੀ ਦਾ ਹੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਇਨਸਾਨ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਪੱਕਾ ਕਾਨੂੰਨ ਵਿਧਾਨ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕੀਤਾ। ਜੋ ਗੁਰੂ ਦਾ ਸਿੱਖ ਹੈ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਸਿੱਖ ਹੈ ਉਹ ਨਾ ਜੱਟ, ਨਾ ਕੰਬੋ, ਨਾ ਖੱਤਰੀ, ਨਾ ਬ੍ਰਾਹਮਣ, ਨਾ ਘੁਮਿਆਰ, ਨਾ ਝਿਊਰ, ਨਾ ਚਮਾਰ ਨਾ ਚੂਹੜਾ, ਸਗੋਂ ਸਾਰੇ ਇਨਸਾਨ, ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਿੱਖ, ਜੋ ਜਾਤ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਉਹ ਗੁਰੂ ਦਾ ਸਿੱਖ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸ਼ੂਦਰਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜਥੇਦਾਰਾਂ ਵਿਚ ਥਾਂ ਦਿੱਤੀ। ਰੰਘਰੇਟੇ ਗੁਰੂ ਕੇ ਬੇਟਿਆਂ ਨਾਲ ਜੱਟਾਂ ਦੀਆਂ ਧੀਆਂ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਤੱਕ ਕਰਾਈ ਗਈ। ਜਾਤ ਪਾਤ ਦਾ ਹੰਕਾਰ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਹੁਣ ਸਾਰੇ ਸਿੱਖ ਸਨ, ਕੋਈ ਜਾਤ ਗੋਤ ਦੀ ਕੋਈ ਹੋਂਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਹ ਸਭ ਪੱਕਾ ਕਰਨ ਲਈ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦੋ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦੇ ਚਮਕੌਰ ਦੀ ਗੜ੍ਹੀ ਵਿਚ ਤੇ ਦੋ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦੇ ਸਰਹਿੰਦ ਨੀਂਹਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਹੀਦ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੇ ਪਰ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਤੇ ਰਤਾ ਜਿਨਾ ਵੀ ਮਲਾਲ ਨਾ ਕੀਤਾ। ਸਗੋਂ ਆਪਣੀ ਸਿੱਖੀ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਦਾ ਨਾਅਰਾ ਮਾਰਦੇ ਹੋਏ ਸਭ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਚਾਰ ਚਲੇ ਗਏ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਅਸਲ ਵਿਚ ਸਿੱਖੀ ਨੂੰ ਜਿਉਂਦਾ ਰੱਖਣ ਲਈ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਿੱਖ ਜਿਉਂਦੇ ਹਨ। ਹਿੰਦੂਆਂ ਨੇ ਵੀ ਸਿੱਖੀ ਵਿਚ ਬੜਾ ਵੱਡਾ ਕੰਮ ਕੀਤਾ, ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਗੰਗੂ ਬਾਮਣ ਤੇ ਸੁੱਚਾ ਨੰਦ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਕੇ ਹਿੰਦੂਆਂ ਨੂੰ ਭੰਡਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਹਿੰਦੂਆਂ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਦੀਵਾਨ ਟੋਡਰ ਮੱਲ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਭੁਲਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਛੋਟੇ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦਿਆਂ ਤੇ ਮਾਤਾ ਗੁਜਰੀ ਦੇ ਅਤਿੰਮ ਸੰਸਕਾਰ ਲਈ ਵਜੀਰ ਖਾਂ ਤੋਂ ਖੜੀਆਂ ਮੋਹਰਾਂ ਕਰ ਕੇ ਜ਼ਮੀਨ ਖ਼ਰੀਦੀ ਸੀ, ਜੋ ਰਹਿੰਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੱਕ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹਿੰਗੀ ਜ਼ਮੀਨ ਕਹਿਲਾਈ ਜਾਵੇਗੀ। ਹੋਰ ਵੀ ਕਾਫੀ ਨਾਮ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਨਾਲ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਨਿਭਾਈ। ਪਰ ਹਿੰਦ ਉੱਤੇ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਅਹਿਸਾਨ ਹੈ, ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਇੰਜ ਵੀ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ' ਛਾਇ ਜਾਤੀ ਏਕਤਾ, ਅਨੇਕਤਾ ਬਲਾਇ ਜਾਤੀ। ਧਾਇ ਜਾਤੀ ਕੁਚਲਤਾ ਕਤੇਬਨ ਕੁਰਾਨ ਕੀ। ਪਾਪ ਪ੍ਰਪੱਕ ਜਾਤੇ, ਧਰਮ ਧਸਕ ਜਾਤੇ, ਵਰਨ ਗ਼ਰਕ ਜਾਤੇ ਸਾਹਿਤ ਵਿਧਾਨ ਕੀ। ਦੇਵੀ ਦੇਵ ਦੇਹੁਰੇ ਸੰਤੋਖ ਸਿੰਘ ਦੂਰ ਹੋਤੇ, ਰੀਤ ਮਿਟ ਜਾਤੀ ਕਥਾ ਵੇਦ ਔ ਪੁਰਾਨ ਕੀ। ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਪਤਿਤ ਪਾਵਨ ਸੂਰ, ਮੂਰਤੀ ਨਾ ਹੋਤੀ ਜੋ ਪੈ ਕਰੁਣਾ ਨਿਧਾਨ ਕੀ।' -ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਅਕੀਦਾ