ਵਤਨ ਦੀਪ ਕੌਰ ਦੀ ਸੱਸ ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਨੇ ਲਗਾਏ ਵਤਨ ਦੀਪ ਕੌਰ ਤੇ ਸਿੱਧੇ ਦੋਸ਼

...ਕਲ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਤੀਜੀ ਕਿਸ਼ਤ

ਮੇਰਾ ਘਰ ਬਰਬਾਦ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਸਿਰਫ਼ ਵਤਨ ਦੀਪ ਕੌਰ ਹੀ ਹੈ : ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ

ਚਾਚਾ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਦਿਲਾਵਰ ਤੇ ਆਪਣੀ ਪੋਤੀ ਸਿਦਕ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੀ ਲੈ ਗਿਆ : ਹਰਮਿੰਦਰ ਸਿੰਘ

ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਅਕੀਦਾ

ਸੁਖਦੇਵ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣੇ ਇਕਲੌਤੇ ਪੁੱਤਰ ਤੇ ਵਾਰਸ ਦਿਲਾਵਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਤੇ ਇਕਲੌਤੀ ਪੋਤੀ ਸਿੱਦਕਦੀਪ ਦਾ ਪਿਸਤੌਲ ਦੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਨਾਲ ਭੁੰਨ ਕੇ ਕਤਲ ਕਰ ਦਿਤਾ। ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਅਬਲੋਵਾਲ ਦੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਪਾਰਕ ਵਿਚ 26/27 ਨੰਬਰ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਗਏ ਤਾਂ ਉੱਥੇ ਕੁਝ ਔਰਤਾਂ ਤੇ ਕੁਝ ਮਰਦ ਸਨ, ਕਰੀਬ 700 ਵਰਗ ਗਜ਼ ਵਿਚ ਬਣੀ ਮਹਿਲ ਨੁਮਾ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਹੁਣ ਸੁਖਦੇਵ ਸਿੰਘ ਦੇ ਭਤੀਜਿਆਂ ਉਰਫ਼ ਭਾਣਜਿਆਂ ਨੇ ਆਕੇ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਸੰਭਾਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿਤਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਬੈੱਡ ਰੂਮ ਵਿਚ ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਦੇ ਜੇਠ ਜਸਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਵੱਡਾ ਸਪੁੱਤਰ ਹਰਮਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀ ਜਦ ਕਿ ਛੋਟਾ ਮੁੰਡਾ ਡੰਗਰ ਡਾਕਟਰ ਬਲਕਰਨ ਸਿੰਘ ਆਏ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਪਿਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਬਲਕਰਨ ਦਾ ਹਾਲ ਪਾਗਲਾਂ ਵਰਗਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।
(ਇਸ ਫੋਟੋ ਵਿਚ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਪਾਗਲ ਲੱਗ ਰਿਹਾ, ਡੰਗਰ ਡਾਕਟਰ ਬਲਕਰਨ ਸਿੰਘ ਬੈਠਾ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹਰਮਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਬੈਠਾ ਹੈ ਤੇ ਨਾਲ ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਬੈਠੀ ਹੈ)
ਵਤਨ ਦੀਪ ਕੌਰ ਦੀ ਸੱਸ ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਸੀਂ ਮੋਬਾਈਲ ਵਿਚ ਰਿਕਾਰਡਿੰਗ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਵੀ ਮੰਗੀ। ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦਿਆਂ ਹੀ ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਨੇ ਕਹਿ ਦਿਤਾ ਮੇਰਾ ਘਰ ਬਰਬਾਦ ਕਰਨ ਲਈ ਹੀ ਵਤਨ ਦੀਪ ਕੌਰ ਆਈ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਮੇਰਾ ਘਰ ਬਰਬਾਦ ਕਰ ਦਿਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਜਦੋਂ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ ਉਦੋਂ ਅਸੀਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦਾਜ ਤੋਂ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ, ਅਸੀਂ ਵਿਚੋਲੇ ਨੂੰ ਮੁੰਦਰੀ ਪਾਉਣ ਲਈ ਸਲਾਹ ਕੀਤੀ ਪਰ ਵਤਨ ਦੀਪ ਕੌਰ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਆ ਗਿਆ ਕਿ ਵਿਚੋਲੇ ਨੂੰ ਮੁੰਦਰੀ ਨਹੀਂ ਪਾਉਣੀ, ਇਹ ਮੁੰਦਰੀ ਘਰ ਹੀ ਰਹੇਗੀ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਵਤਨ ਦੀਪ ਕੌਰ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਵਤਨ ਦੀਪ ਨੇ ਸਾਡੇ ਪਰਵਾਰ ਵਿਚ ਆਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਪੁੱਤਰ ਨਾਲੋਂ ਸਾਡਾ ਪਿਆਰ ਭੰਗ ਕੀਤਾ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਸ ਨੇ ਕੀ ਜਾਦੂ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰਾ ਲਾਡਲਾ ਪੁੱਤਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਭਾਣਜਿਆਂ (ਭਤੀਜਿਆਂ) ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਈ, ਮੈਂ ਇਕ ਸਾਲ ਪਟਿਆਲਾ ਆਈ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਕੁੱਝ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਆਉਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਤੇ ਐਤਵਾਰ ਇੱਥੇ ਆਉਂਦੀ ਸੀ ਪਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਤਨ ਦੀਪ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ, ਸੱਸ ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਵੀ ਮੈਂ ਆਉਣਾ ਤਾਂ ਵਤਨ ਦੀਪ ਕੌਰ ਕੁੰਡੀ ਲਾਕੇ ਅੰਦਰ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਕਦੇ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਮੈਂ ਫੇਰ ਇੱਥੇ ਆਉਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਗਈ ਸੀ, ਮੈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਮੇਰੇ ਭਤੀਜਿਆਂ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਜਦੋਂ ਇਹ ਘਟਨਾ ਵਾਪਰੀ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਇੱਥੇ ਆਈ ਸੀ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤਰ ਦਿਲਾਵਰ ਨੂੰ ਰੋਟੀਆਂ ਖਲਾ ਰਹੀ ਸੀ, ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤਰ ਲਈ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਖ਼ਰੀਦ ਕੇ ਲਿਆਈ ਸੀ, ਪਰ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਕ ਦਿਨ ਪੰਚਾਇਤ ਵਿਚ ਇਹ ਫ਼ੈਸਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਵਾਂਗੀ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਆਈ ਸੀ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਪਤੀ ਸੁਖਦੇਵ ਸਿੰਘ ਪੀਲ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਕਿਉਂ ਆ ਗਈ? ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਮੇਰੀ ਗੁਆਂਢਣ ਚਰਨਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦਸਿਆ ਕਿ ਪੰਚਾਇਤ ਵਿਚ ਇਹ ਫ਼ੈਸਲਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਇਸ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਇਕ ਸਾਲ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗੀ, ਜਦ ਕਿ ਚਰਨਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਇਹ ਵੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਜੇ ਪੰਚਾਇਤ ਵਿਚ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੰਦੀ ਸੀ।
ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸਰਦਾਰ ਜੀ (ਘਰਵਾਲਾ) ਨੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਕਹਿ ਦਿਤਾ ਕਿ ਸਾਡਾ ਇਹ ਫ਼ੈਸਲਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਇੱਥੇ ਇਕ ਸਾਲ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰੇਂਗੀ। ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਵਾਂਗੀ, ਪਰ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਵਤਨ ਦੀਪ ਕੌਰ ਨੇ ਦਿਲਾਵਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਆਪਾਂ ਨਹੀਂ ਇੱਥੇ ਰਹਿਣਾ ਆਪਾਂ ਤਾਂ ਕੁਆਰਟਰ ਵਿਚ ਰਹਾਂਗੇ। ਉਹ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਕੇ ਫ਼ੋਨ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ ਉਚੀ ਉਚੀ ਆਪਣੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਪਈ ਕਿ ਮੈਂ ਤਾਂ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿਤੀ ਗਈ ਹਾਂ, ਇਹ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਕਿ ਇਹ ਤੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਇਹ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਗੁਆਂਢਣ ਚਰਨਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਹੀ ਦਸਿਆ। ਪਰ ਉਹ ਫੇਰ ਘਰ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹਿ ਗਏ, ਮੈਂ ਸੋਮਵਾਰ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਲੈ ਲਈ ਸੀ, ਵਤਨ ਦੀਪ ਕੰਮ ਤੇ ਚਲੀ ਗਈ ਪਿੱਛੋਂ ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤਰ ਦਿਲਾਵਰ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਖਲ਼ਾਈ, ਉਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਇਕ ਦਿਨ ਫੇਰ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਖਲ਼ਾਈ ਸੀ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਵੀ ਚਾਰ ਰੋਟੀਆਂ ਖਾ ਗਏ, ਤਾਂ ਲੀਲਾ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਆਂਟੀ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਇੱਥੇ ਰੋਜ ਆ ਜਾਇਆ ਕਰੋ, ਅੰਕਲ ਜੀ ਤਾਂ ਰੋਟੀ ਨੀ ਖਾਂਦੇ, ਸਗੋਂ ਇਹ ਤਾਂ ਸਬਜ਼ੀ ਨਾਲ ਲਬੇੜ ਕੇ ਇਕ ਅਧੀ ਰੋਟੀ ਹੀ ਖਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਸ ਦਿਨ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਦਿਲਾਵਰ ਤੇ ਵਤਨ ਦੀਪ ਅੰਦਰ ਪੈ ਗਏ ਤਾਂ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਰਵਾਜੇ ਕੋਲ ਕੰਨ ਲਾਕੇ ਸੁਣਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿਤਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕਾਹਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੁਣਦੇ ਓ ਬੱਚੇ ਸੋ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ, ਤਾਂ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਸੋ ਗੱਲਾਂ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਦਵਿੰਦਰ ਰਹੀ ਨੀ ਹੁਣ, ਮੁੰਡਾ ਟੈਟ ਆ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮਾ ਬਾਪ ਨੂੰ ਐਂ ਲਗਦਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਮੁੰਡਾ ਟੈਟ ਆ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਉੱਪਰ ਜਾ ਕੇ ਪੈਣ ਲਈ ਕਹਿ ਦਿਤਾ, ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਲੜਦੇ ਨੇ, ਇਹ ਫੇਰ ਕੁੱਝ ਬੋਲੇ ਨਾ, ਮੈਂ ਉੱਪਰ ਜਾ ਕੇ ਫੇਰ ਸੌਂ ਗਈ, ਫੇਰ ਬੁੱਧਵਾਰ ਆਇਆ, ਮੈਂ ਰੋਟੀ ਬਣਾਈ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਰੋਟੀ ਖਾ ਲਓ, ਰੋਜ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੇ ਸੀ, ਇਕ ਰੋਟੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵੀ ਖਾਈ, ਅਸੀਂ ਬੈਠੇ ਸੀ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ ਪਰ ਮੇਰਾ ਟਾਈਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਗੁਆਂਢੀ ਬਾਹਰ ਆਏ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਗਏ। ਮੈਨੂੰ ਭੈਣ ਜੀ (ਚਰਨਜੀਤ ਕੌਰ) ਮਨਾਉਂਦੇ ਰਹੇ, ਕਿ ਤੂੰ ਆਉਣਾ ਜ਼ਰੂਰ ਆਉਣਾ ਹੈ।

ਘਟਨਾ ਵਾਲੇ ਦਿਨ

ਸੱਸ ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਨੇ ਦਸਿਆ ਕਿ ਘਟਨਾ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਮੈਂ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਜਦੋਂ ਮੇਰੇ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਛੱਡਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਏ ਤਾਂ ਬਾਹਰ ਚਰਨਜੀਤ ਭੈਣ ਜੀ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੱਡੀ ਖੜੀ ਸੀ, ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਅਸੀਂ ਦੋਵੇ ਜਣੀਆਂ ਬੱਸ ਬੈਠ ਕੇ ਗਈਆਂ, ਸਵੇਰੇ 9 ਵਜੇ ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਨੂੰ ਫੇਰ ਫ਼ੋਨ ਕਰਿਆ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕੀ ਕਰਦੇ ਹੋਂ, ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਦੁੱਧ ਗਰਮ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਲਾਲੀ (ਦਿਲਾਵਰ) ਕਿਥੇ ਆ, ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਦਿਲਾਵਰ ਦੁੱਧ ਪੀ ਕੇ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੰਮ ਵਾਲੀ ਲੀਲਾ ਆ ਗਈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਨਹੀਂ ਆਈ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਏਨੀ ਲੇਟ ਹੋ ਗਈ, ਚਲੋ ਉਹ 11 ਕੁ ਵਜੇ ਆਈ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਮੁੜ ਗਈ, ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਲੀਲਾ ਨੇ ਦਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ 11 ਵਜੇ ਆਈ ਸੀ। ਮੇਰੀਆਂ ਨਾੜਾ ਸਾਰੀਆਂ ਤੜਫ਼ ਰਹੀਆਂ ਸੀ, ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਸੀ, ਮੈਂ ਸਟਾਫ਼ ਚ ਨੀ ਬੈਠੀ ਅੱਗੇ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇਕੱਠੇ ਰੋਟੀ ਖਾਨੇ ਆਂ, ਮੇਰੀਆਂ ਨਾੜਾ ਸਾਰੀਆਂ ਟੱਪ ਰਹੀਆਂ ਸੀ,  ਮੈਂ ਸਾਇੰਸ ਰੂਮ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਸੀ ਮੈਨੂੰ 12 ਵਜੇ ਫ਼ੋਨ ਆ ਗਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ 'ਦਵਿੰਦਰ ਤੂੰ ਆਏਂਗੀ ਅੱਜ,' ਮੈਖਿਆ ਹਾਂ ਆਉਂਗੀ, ਕਹਿੰਦੇ 'ਫੇਰ ਤੂੰ ਆ ਜਾ ਹੁਣ ਕੀ ਦੇਖਦੀ ਐਂ ਕਹਿੰਦੇ ਸਭ ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ, ਕੀ ਕਰ ਲਿਆ ਮੈਂ ਕਿਹ ਐਂ ਨੀ ਕੁੱਝ ਕਰਨਾ ਹੈਗਾ, ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਅੱਧੇ ਘੰਟੇ ਦੇ ਵਿਚ ਵਿਚ ਆਈ, ਸਟਾਫ਼ ਆਲੇ ਦੀ ਗੱਡੀ ਲੈ ਕੇ ਮੈ ਕਿਹਾ ਹੁਣੇ ਆਉਨੀ ਆਂ, ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਹੁਣ ਤਾਂ ਹੋ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਉਧਰੋਂ ਸਾਇੰਸ ਰੂਮ ਦੇ ਸਾਡੇ ਇਕੱਠੇ ਈ ਨੇ ਗਲਵਟੀ ਦੇ ਨੇ ਸਾਡੇ ਉਹ ਹੋਰ ਵੀ ਸਾਰੀਆਂ ਮੈਡਮਾਂ ਭੱਜ ਕੇ ਆ ਗਈਆਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਬਈ ਕਲੇਸ ਰਹਿੰਦਾ ਆ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਨਰਿੰਦਰ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਨਰਿੰਦਰ ਤੇਰੇ ਵੀਰ ਜੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕੁਸ ਹੋ ਗਿਆ, ਕਹਿੰਦੀ ਕਿਉਂ ਤੁਸੀਂ, ਮੈਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਸਾਰੀਆਂ ਨੇ, ਕਿਉਂ ਤੁਸੀਂ ਐਂ ਕਰਦੇ ਹੁੰਨੇ ਓਂ ਉਈਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਓ, ਕੁਸ ਨੀ ਹੋਇਆ ਹੈਗਾ, ਐਮੇਂ ਨਾ ਕਰਿਆ ਕਰੋ, ਕਹਿੰਦੇ ਕੁਸ ਨੀ ਹੋਇਆ ਹੈਗਾ ਐਂ ਨੀ ਵੀਰ ਜੀ ਥੋਡੇ ਬਿਨਾਂ ਕੁਸ ਨੀ ਕਰਦੇ, ਥੋਡਾ ਤਾਂ ਏਨਾ ਕਰਦੇ ਨੇ ਥੋਡਾ ਤਾਂ ਏਨਾ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਨੇ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਨਹੀਂ ਨਰਿੰਦਰ ਹੁਣ ਉਹ ਹੈ ਨੀ ਗੇ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਦਵਿੰਦਰ ਭੱਜ ਕੇ ਆ ਜਾ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੁਸ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ, ਆ ਜਾ ਭੱਜ ਕੇ ..ਨੋਟ ਨੂਟ ਸਾਂਭ ਲਾ, ਸਾਰੇ ਜਿਹੜੇ ਮੇਰੇ ਲਿਖੇ ਹੋਏ ਨੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਹੱਥ ਨਾ ਲੱਗ ਜਾਣ, ਲਾਸਟ ਵਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ, ਫੇਰ ਮੈਂ ਦਫ਼ਤਰ ਚ ਨੀ ਗਈ, ਮੈਂ ਨਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਗੇਟ ਮੂਹਰੇ ਜਾਨੀ ਆਂ ਨਿਰਭੈ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡਿਆ ਆਉਗਾ ਗੱਡੀ ਤੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗੱਡੀ ਗੁਡੀ ਭਾਲ ਕੇ ਡਰਾਇੰਗ ਮਾਸਟਰ ਸੀ ਨਾਲ, .... ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਥੋੜੀ ਮਿਸਟੈਕ ਹੋਈ ਹੈ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਆਂ, ਮੈਂ ਭੈਣ ਜੀ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਭੈਣ ਜੀ ਕਿਰਨਪਾਲ ਨੂੰ ਕਹੋ, ਇਹੀ ਭੈਣ ਜੀ ਜਿਹੜੀ ਸਵੇਰੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗਈ ਸੀ ਚਰਨਜੀਤ ਕੌਰ, ਕਹਿੰਦੀ ਭੈਣ ਜੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਭੋਗ ਪੈ ਰਿਹਾ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਭੋਗ ਦਾ ਨੀ ਪਤਾ ਹੈਗਾ ਕਿਰਨਪਾਲ ਨੂੰ ਫਟਾਫਟ ਫ਼ੋਨ ਕਰਦੋ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਬੀ ਘਰੇ ਜਾਣ, ਥੋਡੇ ਵੀਰ ਜੀ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਜਾ ਕੇ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਕੇ ਕਿਰਨਪਾਲ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਜਾ ਕਿਰਨਪਾਲ ਲਾਲੀ ਦੇ ਘਰੇ ਜਾ, ਜਾ ਕੇ ਤੇਰੇ ਅੰਕਲ ਨੂੰ ਦੇਖ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਈ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁੱਝ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ, ਕਹਿੰਦੀ ਅੰਕਲ ਖੜੇ ਸੀ ਪਾਣੀ ਧਾਣੀ ਹੋਏ, ਕਹਿੰਦੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਡਾਇਰੀ ਫੜਾਈ, ਚਾਬੀਆਂ ਫੜਾਈਆਂ, ਉਹ ਤੋਂ ਫੜਿਆ ਨਾ ਗਿਆ ਕੁਸ ਵੀ, ਏਨੀ ਪਜ਼ਲ ਹੋ ਗੀ ਕੁੜੀ, ਫੇਰ ਉਹ ਇੱਥੇ ਇਕ ਮੁੰਡਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਡਾਇਰੀ ਫੜਾ ਕੇ ਕਹਿੰਦੀ ਇਹ ਆਂਟੀ ਨੂੰ ਫੜਾ ਦੀਂ .. ਭੱਜ ਗੀ, ਫੇਰ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ, ਮੈਂ ਫਟਾ ਫਟ ਹੀ ਗੋਗੀ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕਰਤਾ, ਕਿ ਗੋਗੀ ਤੇਰੇ ਚਾਚਾ ਨੂੰ ਕੁਸ ਹੋ ਗਿਆ, ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਕਿ ਗੋਗੀ ਕੌਣ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਭਾਣਜਾ ਡਾਈਟ ਚ ਆ ਨਾਭੇ, ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕਰਤਾ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੇਰੇ ਚਾਚੇ ਨੂੰ ਕੁਸ ਹੋ ਗਿਆ ਤੂੰ ਉੱਥੇ ਨੂੰ ਬਗਜਾ, ਕਹਿੰਦਾ ਐਂ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਹੁਣੇ ਬਗਜਾ, ਤਾਂ ਜਦੋਂ ਇਹ ਇੱਥੇ ਆਇਆ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਸੀਲ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਸੀ, ਕਿਰਨਪਾਲ ਨੇ ਏਨੂ ਕਹਿਤਾ ਸਾਰਾ ਕਿ ਹੁਣ ਤਾਂ ਪੁਲਸ ਨੇ ਸੀਲ ਕਰ ਲਿਆ, ਤੂੰ ਬਗਜ਼ਾ, ਇਹ ਭਾਈ ਪਿੱਛੇ ਨੂੰ ਮੁੜ ਗਿਆ ਕਿ ਜੇ ਮੇਰੀ ਮਾਸੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ, ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਨਾ ਕਰ ਲੇ, ਫੇਰ ਨਿਰਭੈ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਡਾਈਟ ਤੱਕ ਛੱਡਿਆ, ਡਾਈਟ ਵਿਚ ਦਵਾਈਆਂ ਦਵੁਈਆਂ, ਪਤਾ ਨੀ ਕੀ ਗੋਲੀਆਂ ਗੁਲੀਆਂ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਫੇਰ ਮੈਨੂੰ ਨੀ ਪਤਾ, ਫੇਰ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਕਿਸੇ ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਦੀ ਗੱਡੀ ਚ ਬੈਠਾ ਕੇ ਲਿਆਏ ਨੇ, ਜਦੋਂ ਪੁਛਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਉਰੇ ਕਿੰਨੇ ਵਜੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸੀ, ਤਾਂ ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ, ਪੁਛਿਆ ਗਿਆ ਕਿ 12 ਵਜੇ ਤਾਂ ਫੇਰ ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਵਜੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਹੋਵੋਂਗੇ? ਫੇਰ ਮੈਨੂੰ ਡਾਈਟ ਵਿਚ ਬੈਠਾਈ ਰੱਖਿਆ, ਡਾਈਟ ਦੇ ਮੁਲਾਜ਼ਮਾਂ ਨੇ ਬੈਠਾਈ ਰੱਖਿਆ, ਪਿੱਛੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ ਹਰਮਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ( ਗੋਗੀ), (ਡੰਗਰ ਡਾਕਟਰ ਵੀ ਨਾਲ ਬੈਠਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਦੀ ਗੱਲ ਕੱਟ ਕੇ ਕੁੱਝ ਕਹਿੰਦਾ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾ ਦਿਤਾ ਜਾਂਦਾ, ਉਹ ਕੁੱਝ ਪਾਗਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹਰਕਤਾਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਹੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗੋਦ ਲਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਏਨਾ ਦੇ ਦਿਲਾਵਰ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਦੀ ਹਾਮੀ ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਨੇ ਵੀ ਭਰੀ)
ਤਾਂ ਪਿੱਛੇ ਬੈਠੇ ਹਰਮਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ  ਵੀ ਅੱਗੇ ਬਿਠਾ ਲਿਆ ਗਿਆ, ਹੁਣ ਹਰਮਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਦੱਸਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਪੁੱਜਿਆ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਇਕ ਪੁਲਸੀਆ ਹੈ ਇਕਬਾਲ ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਅੰਦਰ ਨੀ ਵੜਨਾ,ਹੁਣ ਤਾਂ ਜੋ ਕੁਸ ਹੋਣਾ ਤਾ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਕਿਰਨਪਾਲ ਕਹਿੰਦੀ ਕਿ ਹੁਣ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁੱਝ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਚਲਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਡਾਈਟ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ, ਮੇਰੀ ਢਾਈ ਕੁ ਵਜੇ ਅਟੈਂਡੈਂਟ ਪਵਾਈ ਆ ਡਾਈਟ ਆਲ਼ਿਆਂ ਨੇ ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਤਿੰਨ ਕੁ ਵਜੇ ਪਹੁੰਚੇ ਹੋਵਾਂਗੇ।
ਫੇਰ ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਬੋਲਣ ਲੱਗੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੁਛਿਆ ਕਿ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਇੱਥੇ ਆਏ ਤਾਂ ਕੀ ਦੇਖਿਆ, ਤਾਂ ਉਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਇੱਥੇ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਲਿੱਬੜਿਆ ਪਿਆ ਸੀ, ਖੂਨ ਨਾਲ ਸਭ ਲੱਥਪੱਥ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਮੰਜੇ ਦੇ ਬੈਠਾ ਦਿਤਾ, ਫੇਰ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਚੋਂ ਜੋ ਨਿਕਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਫੇਰ ਮੈਂ ਕੀ ਕੁਸ ਬੋਲੀ ਸੀ। ਇਸ ਜੱਟ ਨੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ, ਕਿੰਨੀ ਕਮਾਈ ਕਰੀ, ਕੀ ਹਸ਼ਰ ਹੋਇਆ। ਬਗੈਰਾ ਬਗੈਰਾ ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਨੇ ਬੋਲਿਆ।
ਇੱਥੇ ਫੇਰ ਹਰਮਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਬੋਲਿਆ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਲੇਸ ਚਲ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਇਕ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬੱਚਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਹ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਸੀ,
... ਬਾਕੀ ਕੱਲ.. ਚੌਥੀ ਕਿਸਤ